Fehmi Koru*
Ülkü Ocakları’nda genel başkanlık da yapmış Hacettepe Üniversitesi öğretim üyesi Doç. Sinan Ateş’in uğradığı suikast sıradan bir cinayet olayı değil. Olayı sıradanlaştırmak isteyenler, yanıtlarını, cinayetten kısa müddet sonra yapıldığı halde cenaze merasimi için Bursa’da toplanan kitlenin kararlığından almış olmalılar.
Türkiye’de siyasi cinayetlere kurban giden aydınlar daima birebir akıbeti yaşıyorlar.
O akıbet şu: Ya kim vurduya gidiyor ve bunu sağlamak için kendilerine var olandan farklı bir kimlik atfediliyor ya da var olan kimlikleri öne çıkartılıp ‘olağan şüpheli’ bir yahut birden fazla katil namzedi uyduruluyor.
Sonuçta olan, ateşin düştüğü ocağın fertlerine -kurbanların ailesine- oluyor.
Nitekim iki kız evladıyla acısını yaşayan Ayşe Ateş’in açıklamaları ortada.
İlk gün, şu açıklama geldi acılı eşten:
“Devletimiz, suçluları tespit edecek ve gereken cezayı verecek büyüklüktedir. Acımızı bir siyasi gereç haline getirmek, acımız üzerinden siyasi hesaplaşma yapmak isteyenlerden istirhamımız, ellerini vicdanlarına koymaları, acımıza hürmet duymalarıdır. Şu anda tek bir gerçek vardır: Sinan Ateş, hain bir suikaste kurban gitmiş Ülkücü şehittir. Onun manevi anısına hürmet göstermek isteyen herkesten tek beklentimiz duadır.”
Daha sonra, bir parti genel lideri –Ümit Özdağ– aracılığıyla şu kelam yeniden ondan kamuoyuyla paylaşıldı:
Reklam
“Sinan’ı şehit edenler beni öldürmediklerine pişman olacaklar.”
Acılı bir eşten daha ileri çıkışlar beklenemezdi zati.
Geçmişte siyasi kimliği bulunan yakınlarını benzeri suikastlarda kaybetmiş insanlardan da, aksiyon sonrasında, sıcağı sıcağına, misal açıklamalar işittiğimizi hatırlıyorum.
Devlet çoklukla siyasi suikastların faillerini yakalayıp hesap sormakta fazla telaşlı davranmadı ancak.
Necip Hablemitoğlu’nu meskeninin yakınında katleden infaz timi fakat 20 yıl sonra cezaevine girdi.
İnfaz timini buyruk ve talimatıyla yönlendiren kişi aranırken kaçabilmişti. Bilerek isteyerek kaçırıldığından kuşku duyanlar oldu. Yakalandığı yabancı ülkede, Türkiye’ye iadesini beklediği günlerde, kendisini cinayetten sıyıracak savunmanın yapı taşlarını ördüğü şimdilerde anlaşılıyor.
Sinan Ateş’in uğradığı suikastın başına da tıpkı akıbetin gelmemesi nasıl sağlanacak?
Bu soruya karşılığı zorlaştıran birden fazla istikameti de var bu aksiyonun: Evvelki emsal siyasi cinayetlerden daha ağır bir siyasi tarafı bulunuyor.
İşlendiği duyulur duyulmaz isimleri kamuoyuna yansımaya başlayan beklenen ‘olağan şüpheliler’ daima siyasi kimlikli şahıslar. Merhumun da içinde bulunduğu siyasi kitlenin örgütsel yapısı içerisinde yer alan bir ekip insanlardan gözaltına alınanlar da oldu. Lakin o denli bir ismin, gözaltına alındığı gün, sözüne bile başvurulmadan, ‘ifadesinin sonradan alınacağı’ gerekçesiyle hür bırakıldığı öğrenildi.
“Neden?” sorusunun şimdilik karşılığı yok.
Merhumun ömrünü saflarında geçirdiği siyasi eğilimin temsilcileri aksiyona ait açıklama yapmazken, sıradan cinayetlerden hatalı bulunmuş bir hata örgütü başkanının suikastı apayrı bir istikamete çeken açıklaması da işi zorlaştırıyor.
Ömrünün 12 yılını verdiği siyasi parti ile bir yıl genel başkanlığını yaptığı onunla irtibatlı örgüt siyasi suikasta uğrayan bu insanın katillerinin bulunmasını isteyecekler mi?
Yoksa, hata örgütü önderinin suçlamaları istikametinde mi bir hal alacaklar?
Uğur Mumcu suikastı sonrasında, cinayetin gerçek faillerinin bulunmasını kendilerinden talep ettikleri devletin o zamanki sorumlusu olan bakan, o işin imkansızlığını, “Bir tuğla çekilirse bütün duvarın yıkılacağı” telaffuzuyla acılı eşe karşı tabir edebilmişti.
Çetin Emeç’in acılı eşinin, cinayetin gerçek failleri arayışında kendisinden yardım talep ettiği bir iş beşerinin, acılı eşe, “Bu mevzunun üzerine gitmeyin” manasına gelecek bir tavsiyede bulunduğu da biliniyor.
Hrant Dink’in ailesi bireylerinin, devletin “İşte hatalı bunlar” diye takdim ettiği bireylerin suikastın planlanmasından icrasına kadar ifasında yer alan bütün hatalılar olduğundan kuşku duyduğundan da haberdarız.
Bu kere da sonucun daha evvelkilerden farklı olacağına inanmak sıkıntı.
Daha birinci günden bahse yaklaşım usulü bunu düşündürüyor.
Ancak merhumun hayatının büyük kısmını vakfettiği Ülkücü topluluk bu zorluğu kolaya çevirmeyi başarabilir.
İçlerinden birinin, kendilerine liderlik yapmış bir şahsiyetin uğradığı suikastin faillerinin ortaya çıkartılması, şüphelilerin yargılanması ve cezalandırılması için devleti daima misyona davet herkesten evvel onlara düşen bir vazife.
Daha evvelki siyasi suikastlarda hayatlarını kaybetmiş olanların uğradığı akıbetin bu kere yaşanmaması sağlanırsa, tahminen evvelki olayların üzerindeki sis perdesinin kaldırılmasının yolu da açılabilir.
Ülkücü topluluk bu alanda öncülüğü üzerlerine almayı başarabilmeli.
Merhumun ailesi üyelerinin devletten beklediğinin gerçekleşmesi lakin onlar bu misyonlarını aksatmazlarsa mümkün olabilir.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.